“ἀνδρῶν γὰρ ἐπιφανῶν πᾶσα γῆ τάφος, καὶ οὐ στηλῶν μόνον ἐν τῇ οἰκείᾳ σημαίνει ἐπιγραφή, ἀλλὰ καὶ ἐν τῇ μὴ προσηκούσῃ ἄγραφος μνήμη παρ’ ἑκάστῳ τῆς γνώμης μᾶλλον ἢ τοῦ ἔργου ἐνδιαιτᾶται”
Γιατί των ανθρώπων των ξεχωριστών τάφος είναι η γη ολόκληρη. Και δεν φανερώνει το όνομα τους μιας στήλης η επιγραφή στην πατρική τους χώρα μόνο. Και στα ξένα μέρη σε καθενός την ψυχή μέσα φωλιάζει άγραφη η θύμηση, όχι τόσο για το έργο που έκαμαν, πιο πολύ για το φρόνημα τους.
[Θουκυδίδου Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου, Περιλέους Επιτάφιος, Εδάφιο 43, Απόδοση Ιωάννη Θ. Κακριδή]
Τα Ίμια ή Λίμνια είναι δύο ελληνικές ακατοίκητες νησίδες ανατολικά της Καλύμνου στα Δωδεκάνησα. Η Τουρκία έχει διαφορετική γνώμη. Θεωρεί ότι τα νησιά αυτά είναι “γκρίζα”, δηλαδή αμφισβητείται η εθνική κυριαρχία της μιας χώρας ή της άλλης, αφού και οι δύο τα διεκδικούν.
Αυτές τις ημέρες ακούω και διαβάζω πολλά για τα Ίμια και την επέτειο των γεγονότων του 1996. Ανάμεσα στα άλλα γεγονότα, κορυφαίο η πτώση του ελικοπτέρου του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, που απονηώθηκε από τη φρεγάτα Ναυαρίνο και κατέπεσε κατά την επιστροφή του την 31 Ιανουαρίου 1996.
Και τα τρία μέλη του πληρώματος, ο υποπλοίαρχος Χριστόδουλος Καραθανάσης, ο υποπλοίαρχος Παναγιώτης Βλαχάκος και ο αρχικελευστής Έκτορας Γιαλοψός σκοτώθηκαν.
Υποκλίνομαι και αποτίω σεβασμό και τιμή. Περίμενα ότι η Ελληνική Πολιτεία θα τιμούσε την επέτειο με κάποια εκδήλωση στα Ίμια. Δεν το έπραξε.
Ο Πρόεδρος της Τουρκίας κ. Ερντογάν δήλωσε ότι αυτό συνέβη κατόπιν προειδοποιήσεως που απεύθυνε η Τουρκία στην Ελλάδα να “κάτσει ήσυχα, αλλιώς…”.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ επέκριναν την Κυβέρνηση για την “αμυντική” στάση που υιοθέτησε. Η Κυβέρνηση φαίνεται να ισχυρίζεται ότι ξέρει τι κάνει και “δεν μασάει”.
Δεν υποτιμώ την σημασία όσων λαμβάνουν χώρα στις διπλωματικές επαφές, τις διαπραγματεύσεις, και την υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων.
Όμως υπάρχει και το λεγόμενο “λαϊκό αίσθημα”, και εκεί υπάρχει μεγάλο θέμα.
Δεν αρκούν απαντήσεις του τύπου “ξέρουμε τι κάνουμε” για να ικανοποιηθεί το “λαϊκό αίσθημα”.
Και για τα Ίμια, το μεγάλο ερώτημα παραμένει.
“Γιατί δεν έγινε καμιά εκδήλωση για την επέτειο;”
Η Κυβέρνηση οφείλει να απαντήσει στον λαό, όχι στην αντιπολίτευση, και να εξηγήσει γιατί κράτησε μια άλλη στάση, όπως και να παρουσιάσει αυτή τη στάση. Το “ξέρουμε τι κάνουμε” δεν επαρκεί.
Το προηγούμενο ερώτημα και η έλλειψη ικανοποιητικής απάντησης ανασύρει και επαναφέρει και το άλλο ερώτημα.
“Γιατί και πως έπεσε το ελικόπτερο;”
Ο λαός θέλει να μάθει την αλήθεια, και περιμένει τις απαντήσεις της Κυβέρνησης.
Άν δει κανείς ότι όλα αυτά συμβαίνουν μέσα σε ένα κλίμα πλήρους αυθαιρεσίας της Τουρκίας, που επαναφέρει τα “γκρίζα” νησιά στο προσκήνιο παράλληλα με τις προκλητικές ενέργειες που πραγματοποιεί στην ελληνική υφαλοκρηπίδα στο Καστελλόριζο, μάλλον θα έχει λόγους να ανησυχεί.
Για τις ανησυχίες αυτές θα επανέλθω σε άλλο άρθρο.