Let the radio play…Να παίζει το τρανζίστορ…

Εν τω μέσω της πανδημίας, ευρίσκομαι εις την οικίαν μου και εργάζομαι ακούγοντας ραδιόφωνο, σαν τις παλιές καλές μοδίστρες. Τότε δεν καταλάβαινα πως μπορούν να εργάζονται και να ακούν στο υπόβαθρο το ράδιο, τώρα είμαι σοφώτερος. Διαχείριση του Χρόνου.
Ενθυμούμαι την ευγενεστάτη Τ, μοδίστρα παλαιάς σχολής, που ερχότανε στη μανούλα μου για το μεροκάματο και ήταν και μέντιουμ, και τιμώ την μνήμη της. Ίσως αν την ήξερε, ο Μάρτιν Χάιντεγκερ θα είχε ολοκληρώσει το έργο του “Το Είναι και ο Χρόνος”. Η Τ αγαπούσε πολύ την Μαρινέλα και πάντα την σιγοντάριζε στα τραγούδια της. Πώς μπορείς να αντιληφθείς τον υπαρξιακό Χρόνο χωρίς να έχεις σιγοντάρει την Μαρινέλα;
Η Τ μου είχε δώσει και ένα παρατσούκλι το οποίον ουδέποτε κατάλαβα, και πάντοτε με φίλευε ένα ωραίο γλυκάκι του κουταλιού όταν πήγαινα να την πάρω να την πάω στην μανούλα μου για να ράψει.
Έμενε στη Νέα Ελβετία και πάντοτε χανόμουνα στα στενά. Κάποια στιγμή την χτύπησε ο καρκίνος και έκτοτε πορεύτηκε προς την μη αναστρέψιμη απώλεια. Ένα Πάσχα είχε μείνει μόνη της στην Αθήνα, δεν είχε δυνάμεις να πάει στο χωριό της. Πήγα πρωί πρωί ανήμερα το Πάσχα και την πήρα για να περάσουμε Πάσχα μαζί.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την χαρά της και το χαμόγελο της.
Η Τ ποτέ δεν μου είπε κάτι για τη ζωή της. Πάντα με ρωτούσε για μένα, πάντα με λεπτότητα και ευγένεια, αλλά ποτέ δεν είπε τίποτε για εκείνη την ίδια.Πρέπει να κουβαλούσε τεράστιο φορτίο, και να είχε μεγάλη πληγή.
Έφυγε με αξιοπρέπεια, σχεδόν αθόρυβα. Και τώρα που την θυμάμαι μου λείπει.