The Holy Drama – Το Θείο Δράμα

Το Θείο Δράμα της Μεγάλης Εβδομάδας δίνει – σε όσους μπορούν να το λάβουν – ένα μήνυμα στους ανθρώπους. Ότι η ζωή είναι δύσκολη, οι άνθρωποι είναι ευάλωτοι και ευμετάβλητοι, και μπορούν να κάνουν ανήκουστα πράγματα. Η Σταύρωση του Αθώου, η Θανάτωση του Αμνού, σηματοδοτεί την εγγενή ανεπάρκεια και ζωώδη ροπή του ανθρώπου προς το ανήκουστο. Η Ανάσταση του Κυρίου σηματοδοτεί την συνέχεια της ζωής, εις πείσμα και υπεράνω της ανεπάρκειας και της ικανότητας των ανθρώπων να πράττουν απίστευτα εγκλήματα. Η Ανάσταση προϋποθέτει ότι στο βάθος της ψυχής μας μπορούμε να συγχωρήσουμε. “Άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι”. Και μετά την Ανάσταση, και το Υπέρλαμπρο Φως, επιστροφή στον Κήπο της Γεθσημανή για την μοναχική, υπέρτατη Προσευχή. Γιατί μόνοι ερχόμεθα και μόνοι αποχωρούμε. Το θέμα είναι πόσο ανάλαφρη είναι η Ψυχή. Για το λόγο αυτό και οι παληοί ρωτάγανε “Τι ψυχή θα παραδώσεις” Το ερώτημα δεν αφορά κάποια Δίκη, ή τη Δευτέρα Παρουσία, αφορά τη στιγμή που ο Κύριος “Απολύει τον δούλον του”. Εκείνη η στιγμή που σφραγίζει το διαβατήριο στον κόσμο τούτο και βρίσκει τον αποθνήσκοντα σε πλήρη ενάργεια. Τότε ξέρει, τότε γνωρίζει και ποια υπήρξε, και τι έπραξε. Εκείνη τη στιγμή που ευρίσκεται ο θνήσκων στο μετάιχμιο, στη συνοριακή γραμμή, εκείνη τη στιγμή επέρχεται η απόλυτη επίγνωση και καθαρότητα. Και μετά το Απόλυτο Σκότος.