Posted by Ο Πατέρας μου απέθανε την 22α Απριλίου 1977. Χαράματα ήρθε η μητέρα μου στο διαμέρισμα μου, που ήτανε ακριβώς επάνω από την γονική εστία και μου είπε ότι ο μπαμπάς δεν ήτανε καλά. Κατέβηκα αμέσως και μόλις τον πρόλαβα να ψιθυρίζει “πεθαίνω…”.
Έχουν περάσει 43 χρόνια. Πάνω από μισή ζωή. Στο βάθος της μνήμης παραμένουν και ξεπροβάλλουν στιγμές ξεχωριστές.
Την παραμονή της εορτής του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, που εόρταζε ο Πανορμίτης στη Σύμη, μόλις βράδιαζε, όλη οι οικογένεια, που τότε ζούσαμε στη Ρόδο, ανεβαίναμε τη σκάλα του ΕΓ/ΟΓ (επιβατηγό – οχηματαγωγό) “Αικατερίνη”, της ακτοπλοΐας Καβουνίδη, για το σύντομο ταξίδι στον Πανορμίτη.
Είχα τη δική μου άσπρη βαλίτσα από χοιρόδερμα την οποία ετοίμαζα τουλάχιστον 10 μέρες πριν και κουβαλούσα εγώ, δεν άφηνα κανέναν να την αγγίξει. Μόλις μπαίναμε στη ρεσεψιόν του πλοίου, ο μπαμπάς πλησίαζε τον αρχικαμαρώτο και τον αγκάλιαζε, ήτανε φίλοι από τα πολλά ταξίδια που έκανε με τα καράβια, επειδή δεν έμπαινε ποτέ σε αεροπλάνο. Ο αρχικαμαρώτος με πλατύ χαμόγελο έπαιρνε κάτι κλειδιά και μας οδηγούσε σε μια τεράστια καμπίνα με ξύλινες επενδύσεις, που ήτανε ολόφωτη.
Το πρόγραμμα ήτανε πολύ απλό, αλλά υπέροχο. Το ίδιο βράδυ φτάναμε στον Πανορμίτη της Σύμης, διανυκτερεύαμε εκεί, μέσα στο πλοίο, την άλλη μέρα προσκυνούσαμε στην εκκλησία της μονής, και μετά το πανηγυρικό γεύμα επιστρέφαμε με το πλοίο στη Ρόδο.
Στη μνήμη το ταξίδι ήτανε σα να κρατούσε μια βδομάδα.
Μια άλλη ανάμνηση ευδαιμονίας ήτανε οι οικογενειακές διακοπές στο νησί της Κω. Πηγαίναμε το καλοκαίρι και μέναμε ένα μήνα στο ξενοδοχείο “Ξενία”.
Καθώς πλησίαζε η ημέρα της αναχώρησης, πήγαινα στην παραλία του ξενοδοχείου των ‘Ρόδων” και χάζευα τα πλοία που φεύγανε, και φανταζόμουνα ότι ήμουνα κι εγώ ένας επιβάτης.
Για μένα ήτανε ο Παράδεισος, αφού το δωμάτιο ήτανε πάνω στη θάλασσα, και είχα το ποδήλατο μου να πηγαίνω όπου θέλω. Κάναμε και πολύ παρέα με τα παιδιά της οικογένειας του πολιτικού μηχανικού και φίλου του πατέρα μου Γιάννη Μπαλαλή.
Εκείνη την εποχή (τέλη της δεκαετίας του 1960) δεν υπήρχε ο μαζικός τουρισμός που χαρακτηρίζει την Κω σήμερα, και ήτανε απλά υπέροχα! Ξαναπήγα στο νησί το 1988 και δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε.
Ένα καλοκαίρι ο μπαμπάς είχε οικονομικά προβλήματα κι έτσι δεν πήγαμε στην Κώ. Δεν μας το είπε όμως εξ αρχής, το άφησε να πηγαίνει από εβδομάδα σε εβδομάδα. Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτόν τον αργό θάνατο του ονείρου των διακοπών.
Κάθε Καθαρή Δευτέρα, η οικογένεια πήγαινε μια μεγάλη εκδρομή. Η μητέρα οδηγούσε την Alfa Romeo Giulia 1963, ο μπαμπάς συνοδηγός, η Τώνια κι εγώ στο πίσω κάθισμα. Συνήθως πηγαίναμε στο ημιορεινό χωριό Έμπωνας Ρόδου, και μετά κατηφορίζαμε στη θάλασσα, στα παράλια της Αρχαίας Καμείρου, όπου στην λεγόμενη Σκάλα δένουν τα πλοιάρια που πηγαίνουν στη νήσο Χάλκη.
Εκεί στην Σκάλα δίπλα στην προκυμαία ήτανε ένα δύο καφενεία, που φέρνανε μουσικούς και γινότανε ένα γλέντι τρικούβερτο με τους κατοίκους των κοντινών χωριών. Η αδελφή μου χόρευε πολύ όμορφα τους τοπικούς χορούς και του έδινε να καταλάβει. Δεν άφηνε χορό για χορό. Κι ο πατέρας μου σκόρπιζε τα χιλιάρικα στα πόδια της κόρης του και στα μέτωπα των μουσικών της ορχήστρας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη σκηνή. Ήτανε η εικόνα της ευδαιμονίας, της δικαίωσης, της εκπλήρωσης των προσδοκιών.
Όσοι αντέχανε μετά το γλέντι, ή και για διάλειμμα, παίρνανε το καραβάκι και πηγαίνανε απέναντι στη Χάλκη.
Τα καλοκαίρια των πρώτων τάξεων του Γυμνασίου – τότε δεν υπήρχε Λύκειο, πήγαινα σε εξατάξιο Γυμνάσιο – βοηθούσα τον πατέρα μου στο γραφείο του, ως σχεδιαστής. Κατόψεις και τομές με πλήρεις διαστάσεις και οπλισμούς. Από καιρού εις καιρόν, με έπαιρνε και στο εργοτάξιο να μαθαίνω, με είχε από τότε προορισμένο να γίνω πολιτικός μηχανικός. Το Σάββατο το μεσημέρι πλήρωνε το συνεργείο, μίσθωνε ταξί (το εργοτάξιο ήτανε εκτός πόλεως) και πηγαίναμε όλοι μαζί στην Ταβέρνα του Μπαμπούλα στην συνοικία Κόβα της πόλης της Ρόδου. Φτάναμε εκεί νωρίς το απόγευμα, 4 ή 5, και τρώγαμε τα πιο φρέσκα ψάρια που θα μπορούσε κανείς να ζητήσει.
Με το που έπεφτε ο ήλιος και με το κεφάλι βαρύ από τον κάματο της ημέρας και το υπέροχο γεύμα, αρχίζανε τα όργανα. Ο Μπαμπούλας ήτανε ταβέρνα την ημέρα και μπουζουκομάγαζο το βράδυ. Ο δε πατέρας μου ήτανε από τους μεγάλους χορηγούς του Ιδρύματος.
Ο Μπαμπούλας ήτανε αυθαίρετο κτίσμα και κάποια στιγμή έπεσε ο πέλεκυς του νόμου και το κατεδάφισε. Το πλήγμα για τον πατέρα τεράστιο, τίποτε δεν μπόρεσε να γεμίσει το κενό που άφησε η παράγκα του Μπαμπούλα που πάνω σε ξύλινους πασσάλους χάριζε απολαύσεις στους θαμώνες της.
Λίγα χρόνια μετά η Ρόδος απόκτησε το πλωτό της εστιατόριο, το “Κοντίκι”. Ήτανε αγκυροβολημένο στο Μανδράκι, δίπλα στου μύλους. Η μοναδική αίσθηση του περιβάλλοντος και υψηλή ποιότητα, είχανε κάνει το Κοντίκι ένα από τα αγαπημένα εστιατόρια του πατέρα. Αξέχαστο θα μου μείνει το Εσκαλοπ Χόφμαν. Όπως και η βραδιά που στο διπλανό τραπέζι δειπνούσε ο Αμερικανός ηθοποιός Charlton Heston.
Καθώς τα γράφω όλα αυτά, είναι σα να συνέβησαν εχθές. Σαν να είναι ο μπαμπάς στο διπλανό δωμάτιο και να απολαμβάνει τη μεσημεριανή του ξεκούραση.Και η μαμά λέει στην Τώνια κι εμένα να κάνουμε ησυχία γιατί ο μπαμπάς ξεκουράζεται.