Posted by 
Ξαναείδα μετά από πολλά χρόνια την κινηματογραφική ταινία Tokyo Story (東京物語, Tōkyō Monogatari) του Γιαπωνέζου σκηνοθέτη Yasujirō Ozu που κυκλοφόρησε το1953.
Αιτία αποτέλεσε το μαυρόασπρο ντοκυμαντέρ Tokyo-GA που γύρισε ο Γερμανός σκηνοθέτης Wim Wenders την Άνοιξη του 1983, για να τιμήσει τα είκοσι χρόνια από τον θάνατο του Yasujirō Ozu.
Η ταινία είναι ποιητική αλλά και βαθειά ρεαλιστική. Ο θεσμός της οικογένειας ανατέμνεται πολλάκις.
Εκείνο που ξεχωρίζει και κάνει την ταινία αριστουργηματική είναι ότι όλα αυτά τα τεράστια ερωτήματα, τα ζητήματα που χαρακτηρίζουν τη ζωή μας, τίθενται και παρουσιάζονται και συζητιώνται με ένα τρόπο που αφήνει χώρο για να υπάρχει το υποκείμενο, χωρίς να καταστρέφει τις σχέσεις του με την οικογένεια – κοινότητα.
Ο πατέρας που αναγνωρίζει ότι τα παιδιά παίρνουν το δρόμο τους στη ζωή και απομακρύνονται από τους γονείς δεν το λέει με πίκρα ή αποδοκιμασία. Το λέει σα να παρατηρεί ένα ηλιοβασίλεμα, με ένα ελαφρό μειδίαμα.
Η ηθοποία είναι συγκλονιστική. Αισθάνομαι ότι πρέπει να ξαναδώ την ταινία για να επικεντρωθώ στις εκφράσεις των προσώπων και όχι μόνο σε αυτά που λένε οι πρωταγωνιστές.