Posted by Ο Ταιβ ηταν μια εξαιρετικη μαγειρισα και ζαχαροπλαστις.
Ας σημειωθει οτι μεχρι που παντρευτηκε δεν ηξερε να βρασει αυγο.
Μια μερα κουβεντιαζαμε για τις σπανακοπιτες και τη ρωτησα απο ποιον εμαθε να ανοιγει το φυλο.
“Απο την πεθερα μου παιδι μου. Οταν για πρωτη φορα ο μπαμπας σου μου ζητησε σπανακοπιττα, πηγα στη γιαγια σου και της ζητησα να με μαθει”. Στο σημειο εκεινο του χρονου, ο Ταιβ ειχε μολις γυρισει απο το Πανεπιστημιο της Κολουμπια στη Νεα Υορκη, οπου ειχε παρει το Μαστερ Επιστημων στα Αρχαια Ελληνικα, ειχε παντρευτει και ειχε αρχισει να διδασκει στην Εμπορικη Σχολη της Ροδου, ενα ειδος εξαετους Γυμνασιου Οικονομικου προσανατολισμου, που βεβαια δεν υπαρχει πια. Παρολον οτι γεννημα θρεμα Αθηναια, ως αριστουχος αποφοιτος του Πανεπιστημιου Αθηνων ειχε διοριστει απο το Ελληνικο Δημοσιο στη Ροδο, που μολις το 1947 ειχε απελευθερωθει απο τους Ιταλους.
Το περιστατικο δειχνει κι ενα αλλο χαρακτηριστικο του Ταιβ, ηταν ατρομητη, δεν σταματουσε μπροστα σε τιποτε. Αυτο ελειπε, ενα φυλο και μια σπανακοπιττα να τη σταματησουν!
Απο τη σπανακοπιτα λοιπον αρχιζει να ξετυλιγεται ενα κουβαρι ατελειωτο.
Ο Ταιβ θα μπορουσε να γινει εξαιρετικη σεφ. Δεν ηταν μονο οτι ηξερε να μαγειρευει καλα, ειχε φαντασια, ηταν ταχυτατη και ακριβεστατη. Ειχε την ικανοτητα να μπορει να οργανωνει την κουζινα για μεγαλες παρεες και σε πολυ λιγο χρονο.
Θυμαμαι ενα Πασχα στη Ροδο, ο μπαμπας τελειωνε ενα εργο και ηθελε να το γιορτασει, και καλεσε πανω απο 50 ατομα στο σπιτι. Ο Ταιβ τα οργανωσε ολα στην εντελεια, και τα παραπανω απο 60 ατομα που ηρθαν εφαγαν και ηπιαν μια χαρα!
Μιλωντας για Πασχα, η γαστρονομικη μνημη Ταιβ ξεκινα απο τα τσουρεκια και τα κουλουρια του Πασχα.
Απο την Μεγαλη Τεταρτη γεμιζε η κουζινα με τεραστιες πηλινες βαθειες πιατελες που μοσχοβολουσαν και σκεπαζοντουσαν το βραδυ με κουβερτες για να “σηκωθει” η ζυμη!
Μετα ερχοταν η μαγειριτσα της Αναστασεως και εκλεβε την παρασταση απο τα αρνια και τα κοκορετσια! Απο τα καλυτερα πιατα που εχω γευθει ποτε! Συμπεριλαμβανομενων εκεινων στα τριαστερα εστιατορια Μισελιν!
Αν επιχειρησω να αποδομησω την μαγειρικη τεχνη του Ταιβ, θα ελεγα οτι ηταν μια δυτικοτροπη νεωτεριστρια πιστη στην παραδοση. Επαιρνε ενα παραδοσιακο πιατο και το αναδομουσε, αναδεικνυοντας με τον δικο της τροπο τα κυρια συστατικα. Στη μαγειριτσα για παραδειγμα, ο Ταιβ ειχε αναδειξει το αυγολεμονο σε κυριο συστατικο, εφαμιλλο ολων των αλλων. Και τι αυγολεμονο ηταν αυτο! Τελεια ισορροπια γευσεων αναμεσα στο οξινο και το αλμυρο, και ενα ιξωδες που προκαλουσε σεβασμο με τη μεστοτητα του και απαιτουσε σερβιρισμα στη σωστη θερμοκρασια!
Στη σπανακοπιττα ο Ταιβ εδωσε μιαν αλλη νεωτεριστικη διασταση, διατηρωντας την απολυτη ισορροπια των γευσεων. Προσεθεσε μια σταλα γραβιερα και κεφαλοτυρι, και το εκανε με τροπο που ανεδειξε ακομη περισσοτερο την γευση της φετας, μετριαζοντας ταυτοχρονα την απολυτοτητα της.
Ενα αλλο χαρακτηριστικο της μαγειρικης του Ταιβ ηταν οτι ποτε το φαγητο δεν “κολυμπουσε”. Ακομη και τα λαδερα ηταν με λιγο λαδι, αλλα και πολυ γευση!
Ολα αυτα ακουγονται σημερα γνωστα ισως, αλλα πρεπει να σας θυμισω οτι αναφερομαι στην περιοδο απο το 55 και μετα.
Ο Ταιβ ηταν και χαρισματικη ζαχαροπλαστις. Τι να πρωτοθυμηθω. Κοπεγχαγη, Σβιγγοι, Γαλακτομπουρεκο, τσουρεκια, κουλουρια, παγωτα, σαρλοτες, μπακλαβαδες!
Εκτος απο το αποτελεσμα, η ολη διαδικασια της μαγειρικης προκαλουσε σε μας τα παιδια εναν ενθουσιασμο. Ετσι, τα καλοκαιρια που μαζευομασταν πολλα παιδια στο σπιτι και στον κηπο, περναγαμε ωρες θαυμαζοντας τη μαμα να μαγειρευει και βοηθωντας την! Η ευδαιμονια που αισθανομουνα εκεινες τις στιγμες θα μου μεινει για παντα σαν φυλαχτο!
Γραψτα βρε χαρα μου, γραψτα για να σου γινεται η λυπη χαρα αναμνησεων.
Μενω και σχολιαζω τον δυτικο νεωτερισμο. Νομιζω ηταν χαρακτηριστικο των γυναικων εκεινης της εποχης. Στα μεσα του αιωνα εκει που η Ευρωπη μετα τον πολεμο εισεβαλε στις κουζινες και η παραδοση συνεχιζε να αποτελει τις καταβολες μας.
Φιλια.
Ναι Δεσποιναριον, ετσι ειναι, το σημαντικο για μενα παραμενει η προσηλωση και ο σεβασμος στην παραδοση, με δημιουργικη πνοη. Μονο ετσι εξαλλου η παραδοση συνεχιζεται, αλλιως καταληγει μουσειακο αντικειμενο και οχι ζωντανη παρακαταθηκη.
Είναι να μην θαυμάζει κανείς αυτή την προσωπικότητα?αριστούχα όχι μόνο στις σπουδές αλλά και στην οικογένεια!!!η γαστρονομική μνήμη που μοιραστήκατε μας τιμά ιδιαίτερα!πολλές φορές αναρωτιέμαι αν έχω χαρίσει ως μητέρα έστω κάποιες στιγμές ευτυχίας και όταν παίρνω θετικές απαντήσεις αυτό με γαληνεύει!το φυλαχτό σας πολύτιμο!!
καλή εβδομάδα
καλημερα Ρουλα, νομιζω οτι ειναι σημαδι πολιτισμου το να διερωτασαι για το τι εχεις χαρισει, αλλο τοσο ομως ειναι και το να επιχαιρεσαι για αυτα!
Γαστριμαργικη μνημη.εξαιρετικη τοποθετηση.Αυτο ειναι μονο ενα ελαχιστο κοματι απο την συνολικη μνημη που θα φυλαξεις απο την μητερα.Σαν μικρα συρταρακια καθε φορα ξεκλειδωνουν μεσα μας οι αναμνησεις για να κρατησουν ζωντανη την θυμιση και το συναισθημα ακεραιο.
ειναι ενα κομμαιτ ντυμενο με χρωματα κι αρωματα και τη χαρα της ζωης, την ευγενεια και την ικανοτητα να προσφερεις χωρις προσδοκια ανταποδοσης!
….
ΝΑ ΤΗ ΘΥΜΑΣΑΙ!
ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΓΡΑΨΕΙΣ ΤΙΣ ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΤΗΣ
ΥΓ, ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΠΟΛΥ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΗΤΕΡΑ
ευχαριστω πολυ αθηνα, θα ψαξω να βρω τις συνταγες!
Μια μνήμη που θα σας συνοδεύει σε όλη σας την ζωή είναι αυτή η γαστρονομική. Κι’ όταν θα γεύστε κάτι που θα σας την θυμίζει, αμέσως θα έρχεται ολοζώντανη μπροστά σας. Εγώ την δική μου την αισθάνομαι πάντα δίπλα μου, όταν μαγειρεύω ή κάνω πράγματα που ξέρω ότι της άρεσαν.
Θα την θυμάστε παντού και πάντα (σας βεβαιώ). 3,5 χρόνια έχω χάσει την δική μου και την αναζητώ μέσα από κάθε καθημερινή μου διαδικασία.
ναι, ετσι το αισθανομαι κι εγω, μνημη και αποτιση τιμης ταυτοχρονα
Είναι πολύ γλυκό να αναθυμάστε τη μητέρα μέσα απο τα μαγειρέματα, που ήταν αφιερωμένα εξαιρετικά στην οικογένεια.
Καμιά καριέρα και καμιά επιτυχία δεν ισοζυγίζονται με την ικανοποιηση των παιδιών απο τα μαγειρέματα.
Τυχερός που την είχατε και σας έμαθε την τέχνη και τη μυσταγωγία της κουζίνας.
Πάντα να τη θυμάστε με αγάπη μέσα απο τις μυρωδιές και τις αναθυμιάσεις των μαγειρεμάτων!
Ευχαριστω Ιουστινακι, να εισαι καλα!
Ο Ταϊβ??? Στη Ροδο??? Η καλυτερη μαγειρισσα της οικογενειας με αποκορυφωμα της τεχνης της το γαλακτομπουρεκο της γιαγιας Αντωνιας??? Νικο???
Αν υποψιαστω οτι το σαϊτ που διαβαζω εδω και λιγες μερες ειναι το δικο σου….θα αρχισω να πιστευω σε ανωτερεσ δυναμεις…
και ομως!!!!! οι δυναμεις επεδρασαν!!!!!
αλληλουια!!!!!
οι λοιποι επισκεπτες και αναγνωστες και φιλοι, φιλες, πυροσβεστες, αγροτες, ναυτικοι, εκτελωνιστες, μαθητες και μαθητριες σχολων, δοκιμες ιεροδουλοι, ιεροδιακονοι, μοναχοι, και γενικως…. μπορει να μην καταλαβαινετε τιποτε, δεν εχει σημασια, ετσι κι αλλιως αυτη ειναι η συνηθισμενη κατασταση της υπαρξεως μας, η πληρης αγνοια….
παρολα αυτα, ας γινει γνωστο οτι παρεστητε μαρτυρες ολως τυχαιας, απρογραμματιστου και αδολου συνευρεσεως της εξαδελφης μου Δεσποινης μετα της προσωπικης μου υπαρξεως….
παρολον οτι ειχα σοβαρας υποψιας περι της ταυτοτηος της αμα τη αναγραφη του σχολιου περι βαλια σεμερτζιδη, εγνωριζα οτι μετα βεβαιοτητος η περαιτερω αναγνωσις ορισμενων αναρτησεων θα την οδηγησει εκεινη αυτοβουλως και ειλικρινως και ανευ ψυχολογικου φορτιου τινος, εις το συμπερασμα της ιδικης μου ταυτοτητος…..
και να, που η περαιτερω αναγνωσις των ηδη εγγεγραμμενων διηνοιξε τους οφθαλμους και την ψυχην της Δεσποινης, ητις και ανεφωνησε “μα εισαι εσυ Νικο????????”
“εγω ειμι!!!!!!!” ανακραζω και αλαλλαζω!!!!!
υγ1. συνειδητοποιω οτι ενας τροπος για να βεβαιωσεις την υπαρξη σου ειναι το γεγονος του οτι την ανακαλυψαν καποιοι αλλοι και επεκοινωνησαν την ανακαλυψη μαζι σου
υγ2. κατι τετοιες στιγμες αγλαιζουν την μονοτονη κατα κανονα υπαρξη και οδηγουν σε περιστασιακη μεν, πολυτιμωτατη δε ευδαιμονια
υγ3. ο κρουνος των συνειρμων ανοιξε με την εισοδο της Δεσποινης και κατεφθασαν οι επισκεπτες απο το επεκεινα… ταϊβ, υποκομος, η σπανιολα η χαϊδω, ο μορτης (με την αντιστροφα σειρα)….
υγ4. παω να σερβιρω γλυκο του κουταλιου και τσαϊ σκωτιας
υγ5. καλο μεσημερι
Ως μάρτυρας αυτής της στιγμής ευδαιμονίας, έρχομαι να μοιραστώ τη χαρά σας και το γλυκό κουταλιού που προσφέρετε και το τσάι σκωτίας! Πάντα τέτοιες συγκινήσεις!
εχομε νερατζι και περγαμοντο!!!
εις εκ των αδελφων του ΤαΙβ, ο επιλεγομενος ιπποκομος (παιδιοθεν υποκοριστικο αποδιδομενο σε ηρωα μυθιστορηματος αγνωστου σε εμε) κατεφθανε στο σπιτι μας και μετεβαινε αμεσως στην κουζινα… ανοιγε το ντουλαπι επανω δεξια και κατεβαζε ενα βαζακι στο οπιο ο Ταϊβ εβαζε νερατζι στραγγισμενο χωρις σιροπια…. μετα την απολαυση ερχοταν στο καθιστικο και ελεγε “πηρα τα χαπια μου και συνηλθα”…
Χαιρε ω εξαδελφε αγαπημενε,χαιρε Ρουλα και χαιρετε απαντες οι λοιποι φιλοι/επισκεπτες.
Αυτες ειναι οι ανωτερες δυναμεις του Internet 😉
Αποκαθιστουν μαγικα επικοινωνιες χαμενες στην αποσταση του χρονου και στην συγκεκριμενη περιπτωση επιλεγουν γευσεις και οσμες για να γεφυρωσουν το εδω με το επεκεινα…
Δεν ειναι αλλωστε τυχαιο οτι η οσφρηση ειναι η πιο κοντινη στα κεντρα τη μνημης αισθηση.Ακομα και τωρα η μυρωδια του ευκαλυπτου για μενα σημαινει Ροδος
Να θυμηθω,επ’ ευκαιριαν,το θεϊκο ριζοτο με μυδια του Ταϊβ-παντα με εβγαζε ασπροπροσωπη σε παντος ειδους τραπεζωματα -και να απονειμω τα ευσημα σ’ εσενα Νικο για την πρωτη μου επαφη με την γευση του κετσαπ…τοστ τυρι και αφθονο κετσαπ στην κουζινα του παλιου σπιτιου,βραδυ, οταν ελειπαν οι μεγαλοι σε εξοδους και αλωνιζαμε μαγειρευοντας 🙂
Η αποπειρα μας να φτιαξουμε κεϊκ θα επρεπε να εχει καταγραφει στην ιστορια της γαστρονομιας ως “ολοκαυτωμα”…ουτε η γατα το εφαγε…αλλα ας μην εκτεθουμε περισσοτερο…
Εξαδελφη!!!!! Αυτο το ρυζι με τα μυδια του Ταιβ ειναι οντως μνημειωδες!!!! Οσο για την συνδεση μου με το κετσαπ, παρακαλω να διευκρινησεις παραυτα οτι ημουν εις μικραν και τρυφεραν ηλικιαν και δεν ειχα επιγνωσιν των ανομιων μου….
Το απολυτο κατορθωμα ομως, το κεικ που δεν το ετρωγαν ουτε οι γατες ειναι η πρωτη επωδυνη εμπειρια απο τον κοσμο της γευσης. Αυτο πυο γραφεις για την οσφρηση ειναι πολυ ευστοχο. Οταν κλεινω τα ματια και ονειρευομαι γευσεις, η πρωτη αισθηση ειναι η οσφρηση. Αυτη ξεκινα τον χορο.
..Εχω μεινει αναυδη!!! Αν καταλαβα καλα η εξαδερφη διαβαζε το μπλογκ σας και δεν ηξερε οτι ηταν ο εξαδερφος??? και αρχισε να αναγνωριζει σημαδια της ταυτοτητας απο την γαστρονομικη πανδαισια του ατελιε??? Υμνω το Internet λοιπον μονο και μονο για τετοιες στιγμες!!!
Καλο βραδυ σε ολο το “μπινελικ ατελιε”…..!!! Φιλω σας!!
ναι, αυτο εγινε, ετσι οπως το λες!!!!
ξανασμιξα με την αγαπητωτατη εξαδελφη μεσα απο το ατελιε!!!!!
αυτο αποτελει την πρωτη ενδειξη οτι οι διαδικτυακοι τοποι μπορει να αποτελεσουν σημεια συναντησης και επικοινωνιας, που δεν ειναι εντελως περιστασιακη…
σματς σμουτς γενικως και ξεδιαντροπως!!!!
Το ατελιέ, ως όντως πόλις, πραγματώνεται σαν συνάντηση. Αληθεύει δε αποκαλύπτοντας το προπατορικό αμάρτημα του διδασκάλου, το ξεστράτισμα με την πατισερί, το κέικ.
καποια στιγμη ολα ερχονται στο φως το λαμπρο, το αληθινο, ειδομεν το φως το αληθινο, ελαβαμε δοξα ανεξαντλητη, εχομεν πιστιν αληθη αδιαιρετον τριαδα προσκυνουντες!
αυτο το τελευταιο ηρθε απο αλλου, αλλα ετσι ειναι οι δεξαμενες, ειναι πολυ-συλλεκτικες…
ο μικρος νικολα, με κοντα παντελονακια, αποπειραται να φτιαξει κεικ και αποτυγχανει οικτρα….
κρυβει το ενοχο μυστικο μεσα στα σεντονια και τα θαβει σοτν κηπο κατω απο τη λεμονια…
χρονια μετα αποκλαυπτεται το συμβαν και εξηγειται η αποστροφη του “δασκαλου” προς την πατισερι….
ολοι κρυβουμε σκελετους στα ντουλαπια…
ε, τι να κανω, εγω αντι να κρυψω το κεικ στη ντουλαπα, το εθαψα…
Στο προπατορικό αμάρτημα προσθέστε και την κέτσαπ, μην το ξεχνάμε, εξάλλου ουδείς τέλειος και οι μικρές αυτές “ατέλειες” αναδεικνύουν την αρμονία του όλου!
Εξαδέλφη Δέσποινα πείτε και άλλα, έχω να σας πω δε ότι όχι μόνο γονιδιακά αλλά και ο έξοχος τρόπος γραφής σας είναι συγγενικός με του εξαδέλφου σας!!!
Διδάσκαλεεε θέλω πάραυτα το νεράτζι χωρίς σιρόπια και να σας πω ένα μυστικό, το γλυκό του κουταλιού μόνο αν είναι στραγγισμένο ή καλά πλυμένο κάτω από τη βρύση, το προτιμώ.
Έξοχα! έχουμε στο ατελιέ δυο Δέσποινες, το αγαπημένο μας Δεσποινάριον και την εξαδέλφη!
η εξαδελφη μου ειναι αστερι, και δεν χρειαζεται βεβαια εγω να το πω, το βλεπετε μονοι σας, αλλα να μην καμαρωσω κι εγω ως εξαδελφος;;;;;;
μεταξυ του γλυκου του κουταλιου και του κετσαπ, ας υψωσομε τα ποτηρια εις προποσιν υπερ υγειας ευτυχιας και μακροημερευσεως ημων του ατελιε!!!!!!!
Χαιρετε! Καλωσορισατε αγαπητη συνονοματη εξαδελφη του αγαπητωτατου Παναθηναιου. Μη μου πειτε κιολας οτι τον ειχατε χαμενο για καιρο. Θα σας πιστεψω αφου εδω και τρια χρονια τον ειχαμε βρει εμεις! Εμανε βρε παιδι μου γιατι δε με ανααλυπτει καμια ξαδερφη, κανενας ξαδερφος. Εγω δηλαδη στο πηγαδι…φφφφ 🙂
ευγε, ευγε, δεσποιναριον!!!! τωρα απεκτησες και “Αδελφουλα” δεσποινα εις το ατελιε για να μην εισια μονη σου, και αυτη, ναι αυτη ειναι η εξαδελφη σου που ανεκαλυψες εις το ατελιε, ας μην ειμεθα κοντοφθαλμοι…