Posted by Πρελουδιο
Εχει καλοκαιριασει για τα καλα και εν τω μεσω της τεραστιας κρισης που μαστιζει την Ελλαδα, η επιβιωση απαιτει την καλοπεραση.
Και εν προκειμενω η καλοπεραση ερχεται με την μορφη και το περιεχομενο ενος καλοκαιρινου γευματος που γεμιζει την κοιλια και αγαλλιαζει την καρδια.
“Καλα θα φαμε, καλα θα πιουμε, και νηστικοι θα κοιμηθουμε”.
Ολα αυτα ερχονται σε ενα πολυ λογικο κοστος, κι ετσι επιβεβαιωνεται το ρητο που λεει “οι μεγαλες αξιες δεν ειναι υποχρεωτικα χρηματικες”. Και ευτυχως βεβαια που εχομε και την επιβεβαιωση τετοιων ρητων, αλλεως πεως πως θα επιβιωσομεν;
Παμε λοιπον.
Το γευμα περιλαμβανει δυο πιατα βραστα, παντζαρια και αρμυρικια, και ενα πιατο στο φουρνο, μελιτζανες παπουτσακια, σε μια εκδοση που ονομαζω “σπορ”, με την εννοια οτι ειναι ελαφρυτερη εκδοση και σε βαζει πιο γρηγορα στο νοημα. Το ποιο ειναι το νοημα δεν θα το αναλυσομε εδω, γιατι δεν θα τελειωσουμε γρηγορα.
Beetroot – Παντζαρια
Ανεκαθεν μου αρεσαν τα παντζαρια.
Ασε που ειναι και υγιεινα. Ενας χυμος απο παντζαρια συνισταται γενικως… Εν προκειμενω ακολουθησα μινιμαλιστικη προσεγγγιση. Τα εβρασα, τα ξεφλουδισα, και τα εκοψα σε ροδελες. Μετα λιγο αλατι, λιγο ξυδι, και ψιλοκομμενο σκορδο. Μια ωρα χαλαρωση και σερβιρισμα με ελαιολαδο.
Η απολαυση της γευσης και της υφης ειναι απεριγραπτη. Αρχιζω απο την υφη. Το παντζαρι δεν πρεπει να ειναι διαλυμενο, βρασμενο εως αποσυνθεσεως. Αντιθετα πρεπει να “βασταει”, να διατηρει δηλαδη την υφη του και την λεβεντια του. Τα λεβεντικα παντζαρια ειναι και τα καλυτερα. Καθως θρυμματιζεται η σαρκα του παντζαριου, αναδυονται τα αρωματα απο το σκορδο και το ξυδι, που δενουνε με το ελαιολαδο και ερχεται απο πανω, σαν σε θρονο, η γλυκυτητα του παντζαριου, που ομως ειναι μετριασμενη απο ολα τα αλλα και ετσι καλοδεχτη και εξισορροπουσα τα οξινα. Θελω κι αλλο!
Salt Cedar (Tamarix) – Αρμυρικια
Salt Cedar or tamarix or tamarisk is a plant that grows near the sea in Greece, but it can be found all around the Mediterranean.
Η απολαυση στο αρμυρικι ειναι και συνδυασμος υφης και διακριτικης γευσης. Και παλι υπερκρισιμο ειναι το βρασιμο. Με το σωστο βρασιμο, το αρμυρικι γινεται τρυφερο αλλα δεν διαλυεται, οποτε με το που το μασας αισθανεσαι εκατομμυρια μικρες εκρηξεις να επιτελουνται, μια και τα τρυγερωτατα φυλλα που ειναι σαν ακιδες θρυμματιζονται εκτοξευοντας χυμους και τα διακριτικα αρωματα του αρμυρικιου. Ο συνδυασμος με το ελαιολαδο και το λεμονι ειναι εξαιρετικος, αλλα θελει πολυ προσοχη για να μην καλυφθει η λεπτη και διακριτικη γευση του.
Μελιτζανες παπουτσακια σπορ
Τα παπουτσακια ειναι απο τα αγαπημενα μου πιατα. Σημερα σερβιρω την εκδοση “σπορ”, που σημαινει οτι δεν εχω μπεσαμελ αλλα μονο μιγμα τυριων. Ειμαι δηλαδη κοντα σε μια εκδοση “ω γκρατεν”.
Αρχικα κοβω τις φλασκες σε δυο συμμετρικα μισα, και τα σκλαιζω με ενα μαχαιρι, για να δημιουργηθει μια κοιλοτητα. Ολη την ψυχα την βαζω με κρεμμυδια στο τηγανι για να μαραθει, ενω τα μισα μπαινουν στο γκριλ για να μαλακωσουν, χωρις να ψηθουν εντελως. Στα μισα δεν βαζω τιποτε.
Αφου μαραθουν τα κρεμμυδια και οι ψυχες προσθετω μισο – μισο χοιρινο και μοσχαρισιο κιμα και αφηνω να φυγουν τα πολλα υγρα.
Συνεχιζω προσθετοντας μικρα τοματακια ολοκληρα απο κονσερβα ΚΥΚΝΟΣ, που ειναι η αγαπημενη και αξιοπιστη μαρκα σε προιοντα τοματας.
Μολις φυγουν τα πολλα ζουμακια και τα ντοματακια αρχισουν να διαλυονται, στρωνω το μιγμα στα μισα της μελιτζανας, που εχουν μαλακωσει χωρις να ψηθουν ολοτελα.
Τελειωνω με την επιστρωση απο τριμμενο τυρι. Εν προκειμενω εχω εμενταλ και γραβιερα.
Ολοταχως στον πολυ καυτο φουρνο των 250 βαθμων Κελσιου, και ψησιμο 20 λεπτα για να λοιωσουν τα τυρια και να ενσωματωθουν τα υγρα με την μελιτζανα.
Σερβιρω με ψιλοκομμενο κολιανδρο και βασιλικο.
Το οξινο της ντοματας δενει με την γλυκυτητα των τυριων και αγκαλιαζουν τον κυμα που ειναι γευστικος και ολιγον καυετερος (αν θελετε βαζετε λιγο καυτερη πιπερια η μπουκοβο). Η διακριτικη παρουσια της μελιτζανας ολοκληρωνει τη γευστικη αρμονια.
Καλη ορεξη και ας παει και το παληαμπελο!
Χαιρε Παναθηναιε καλοφαγα και πατζαρολεβεντη! Περιεργευτηκα ηρθα για να δω τι ειναι το ταμαριξ. Και ω της εκπληξεως! Εχω ιστορια με τα αρμυρικια. Κατ’ αρχας δεν ηξερα οτι τρωγονται. Καπου την δεκαετια του 70 ο δημος Αθηναιων απεφασισε να φυτεψει αρμυρικια στο πεζοδρομιο μας. Εκει αρχισε η γρινια της μαμας. Μα αυτα ειναι για τη θαλασσα, τι μας τα εβαλαν εδω. Θεριεψανε τα αρμυρικια και οι ριζες πεταξαν τις πλακες του πεζοδρομιου εξω. Φουρκα η μαμα. Ξαναφιαξαμε τις πλακες και ο δημος ποτε δεν ασχοληθηκε παρ’ ολα τα παραπονα. Σημερα τα αρμυρικια κανουν σκια στη βεραντα αλλα και πολυ σκουπιδι. Και δε δινουν καθολου την αισθηση.. παραλιας. Αν το ηξερα θα τα ειχαμε φαει να γλυτωναμε. Ειμεθα αρμυρικοπαθεις! Μπαι δε γουεη, το λαντσακι λαχταριστο! Φιλια!
Δεσποιναριον!!!!!!!!!!!
Αυτο το “πατζαρολεβεντη” εδωσε νοημα στην ταπεινη ζωη μου!!!!!!! Σε ευχαριστω και σε τιμω γλωσσοπλαστρια!!!!!!!!
Ειδες λοιπον το καλο δενδρακι θα μπορουσε να σας θρεψει!!!!!! Ελα κοπιασε Δεσποιναριον να τιμησωμεν τα προιοντα της αττικης γης!!!!!
Η πανδαισία χρωμάτων και γεύσεων κατ ευθείαν από τα απλά γεννήματα της πατρώας γης αλλά και η τοποθέτηση του πρελούδιου παραπέμπουν στα λόγια του Επικούρου:
“Ο πλούτος που ζητάει η φύση μας είναι ορισμένος και εύκολα αποκτιέται. Ο πλούτος, αντίθετα, που ζητάει η ματαιοδοξία μας, εκτείνεται στο άπειρο.”
“Της αυταρκείας καρπός μέγιστος ελευθερία.”
Μανωλη!!!!!!!!!! Πολυ μου αρεσε αυτο το αποφθεγμα του Επικουρου!!!!!!!!!!!!!! Και τι ατιμητος καρπος η ελευθερια!!!!!!!!!!!!
Τα πατζαρια ειναι απ τα πολυ αγαπημενα μου λαχανικα.Μπορουμε να φτιαξουμε και πολυ ωραια πατζαροσαλατα με καρυδακι και λιγο σκορδο ελληνικο και ευωδιαστο για να κρατα και την πιεση σε χαμηλα επιπεδα.
Αν θελουμε να εχουμε κοκκινο χρωμα της υγειας στα μαγουλακια μας η συχνη καταναλωση πατζαριων επιβαλλεται.
Ομως με την αρμυρα εχω ενα θεμα λογω στοματικης αλλεργιας.Την αποφευγω συστηματικα και με ενοχλει ακομα και η οπτικη επαφη μαζι της.
Ας ειναι ομως, δεν με ενοχλει καθολου η αποψη να πλησιασω στο τραπεζι σας γιατι μια μελιτζανουλα παπουτσακι ειναι μεσα στα γευστικα μου ενδιαφεροντα και θα την καταναλωσω με μεγαλη χαρα.Παρακαλω ας ειναι Νο 45, αρκετα μεγαλη δηλ.για να χορτασουμε.
Ευχαριστω για την προσκληση Παναθηναιε και εις αλλα με υγεια.
Γιαννα!!!!!!!!!!!!! Τελευταια καθε ΠΑρασκευη που προσγειωνομαι μας κουναει πολυ το ατιμο, και σκεφτομαι¨δεν μπορει, ειναι καπου εκει η Γιαννα, και με προστατευει. Αυτα για να ξερεις οτι η προσκληση δεν ητο και τοσον ανιδιοτελης, σε εχω ανακυρηξει φυλακα και προστατιδα μου εν πτησει και εν αεροπλανω. Μου αρεσε η ιδεα να παντρεψεις τα πατζαρια με καρυδια, αλλα θα περιμενω να κρυωσει λιγο ο καιρος, το καρυδι το εχω υποσυνειδητα συνδυασει με χειμωνα και φθινοπωρο. Θα αφησουμε τα αρμυρικια να τα φαει ολα το Δεσποιναριον λογω απωθημενου (η επιθετικοτης πλειστες οσες φορες μπορει να χρησιμοποιηθει και για ειρηνικους σκοπους – με πολυ ρισκο) και σε εσενα θα δωσουμε διπλη μεριδα παπουτσακια, για να εξισσοροπησεις. Καλη ορεξη και πολλα χαιρετισματα απο τους αιθερες.
Καλημέρα, καλημέρα και καλή εβδομάδα!
Οποία πανδαισία αρωμάτων, γεύσεων και χρωμάτων! Όσο έκανα τις βουτιές μου στο Θρακικό πέλαγος βλέπω μας ετοιμάσατε υπέροχο ελληνικό καλοκαιρινό γεύμα!
Ιδού και μια παραδοσιακή παραλλαγή της συνταγής μελιτζάνες παπουτσάκια που κληρονόμησα από τη γιαγιά στη Μυτιλήνη, είναι ακόμη πιο σπορ.
1. Βράζουμε τις μελιτζάνες σε αλατισμένο νερό περίπου 10 λεπτά, να μαλακώσουν ελάχιστα και τις στραγγίζουμε. Προσοχή όχι περισσότερο για να μη διαλυθούν.
2. Τις κόβουμε στη μέση κατά μήκος και αφαιρούμε την περισσότερη ψύχα. Τις τοποθετούμε σε στο ταψί το οποίο έχουμε λαδώσει προηγουμένως και με ένα πινέλλο περνάμε με ελαιόλαδο τις μελιτζάνες.
3. Μαραίνουμε κρεμμύδια και λίγο σκόδο, προσθέτουμε ντομάτα σε κύβους. Προσθέτουμε την ψύχα, αρκετό μαΐντανό και ελάχιστη κανέλλα. Αποσύρουμε από τη φωτιά όταν έχουν εξατμιστεί τα υγρά. Αλατοπιπερώνουμε και προσθέτουμε μισό κουταλάκι ζάχαρη.
4. Προσθέτουμε στο καυτό μίγμα αυγά (1 αυγό για 2 μελιτζάνες) και ανακατεύουμε για να δέσει το μίγμα. Η προσθήκη των αυγών παρέχει και τις απαραίτητες πρωτεῒνες για να θεωρείται πλήρες γεύμα.
5. Γεμίζουμε τις βαρκούλες και καλύπτουμε με αρκετή ξερή μυζήθρα Μυτιλήνης που όταν ψήνεται ευωδιάζει ο τόπος. Το έχω κάνει και με παρμεζάνα αλλά δεν συγκρίνεται το άρωμα και η γεύση.
6. Ψήνουμε σε δυνατό φούρνο μέχρι να ροδίσουν και σερβίρουμε, προσοχή όχι πολύ καυτά.
Η προσθήκη κανέλλας εξουδετερώνει την ενοχλητική μερικές φορές οσμή των αυγών.
Παπουτσάκια δεν τα λες αλλά παντοφλίτσες ή παπουτσάκια μπαλλαρίνας μιας και γίνονται πιο φλατ.
υγ
Τα παπουτσάκια μπαλλαρίνας υποκλίνονται με χάρη στα λεβέντικα παντζάρια!
Θρακιωτισσα Ρουλα!!!!!!!!!!!!
Πολυ μου αρεσε η συνταγη της γιαγιας, θα την εκτελεσω αμεσα και θα αναφερω σχετικα. Οσο και αν φαινεται αδυνατον, κανω μια πιρουεττα και υποκλινομαι.