Posted by I visited Marina restaurant one fine autumn afternoon, to have a sip of ouzo (maybe more) and some meze. This is my brief recount of the experience. The article is in Greek.
Επισκέφθηκα το εστιατόριο “Μαρίνα” ένα όμορφο φθινοπωρινό μεσημέρι για ένα ποτήρι ούζο (ίσως και δύο) και θαλασσινούς μεζέδες.
Η εξυπηρέτηση εξαιρετική από την πρώτη στιγμή, τα πάντα πεντακάθαρα, τα τραπεζομάντηλα φρεσκοσιδερωμένα. Μια εικόνα αρχοντιάς, χωρίς περιττές πολυτέλειες.
Τα αυγά αχινού σκέτη ευωχία, και τα φρυγανισμένα ψωμάκια τέλεια συνοδεία.
Η σαλάτα με φρέσκο κρίταμο ήτανε μια ανάμικτη εμπειρία. Από τη μια μεριά η εξαιρετική ποιότητα του κρίταμου, από την άλλη όμως μια βαρετή και άσχετη πρόσμιξη άσπρης μαλακιάς μυζήθρας. Η μυζήθρα ήτανε τόσο σαρωτική, που δεν ακουγότανε ούτε η οξύτητα από τα ντοματίνια.
Ο αλίπαστος γαύρος ήτανε εξαιρετικός ως προς την υφή και την φρεσκάδα, όμως το αλάτι είχε ξεπεράσει τα όρια που τιμούν την πρώτη ύλη. Το αλάτι είναι θανατηφόρο όπλο όσον αφορά την γεύση. Εν προκειμένω ο τίμιος και φρεσκότατος γαύρος υπέστη θλιβερό γευστικό θάνατο.
Το μπαρμπούνι που ήρθε στη συνέχεια άξιζε πολλά, χωρίς όμως να αγγίζει την τελειότητα. Η πρώτη ύλη εξαιρετική, τα αρτύματα συγκρατημένα, το ελαιόλαδο εξαιρετικό.
Τα χτένια που ακολούθησαν ήταν το κορυφαίο πιάτο της ημέρας. Ψημένα στην εντέλεια, ολόφρεσκα, απλούστατα. Σχεδόν τέλεια. Κάθε φορά που γεύομαι τα χτένια του Αιγαίου δεν μπορώ να μην τα συγκρίνω με τα χτένια του Ατλαντικού. Η νοστιμιά σε αυτά τα μικρούλια κουφετάκια του Αιγαίου είναι απλά ασύγκριτη. Χρειάζεται όμως και η τέχνη του ψήστη, για να ψηθούν ακριβώς όσο πρέπει, ούτε δευτερόλεπτο περισσότερο, ή λιγότερο.
Η ψητή μελιτζάνα υποτίθεται ότι ήτανε καπνιστή, όμως δεν ίσχυε κάτι τέτοιο. Και η προσθήκη της λευκής μυζήθρας έκανε το πιάτο αυτό παντελώς άνοστο. Κρίμα.
Εν κατακλείδι, η “Μαρίνα” είναι ένα μαγαζί πάνω από τον μέσο όρο, με δυνατότητες να πάει πολύ ψηλότερα. Αρκεί να μην επαναπαυθεί – πριν την ώρα της – στις δάφνες της.