Posted by Καλοκαιράκι, σε μια χώρα γεμάτα ανοιχτά θεάτρα. Έτσι σκέφτηκα κι εγώ να πάω να δω μια παράσταση. Μέχρις έδω όλα καλά. Ξαφνικά όμως μια τεράστια απειλή παρουσιάστηκε μπροστά μου. Έγκυροι κύκλοι με ενημέρωσαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να μετατρέψει τις θεατρικές σκηνές σε λαϊκά δικαστήρια.
Που θα πάω ο μικροαστός ο τακτοποιημένος ο κονφορμιστής ο ΟΦΑ εγώ λοιπόν; Θα τολμήσω να διακινδυνεύσω να δικαστώ και καταδικαστώ αιφνιδίως από τα λαϊκά διακστήρια του ΣΥΡΙΖΑ;
Θα μου πείτε – κάποιοι ίσως – ότι δεν κατηγορούμαι για κάτι, όπότε δεν κινδυνεύω.
Κι εσείς που το ξέρετε;
Ποιος μπορεί να το εγγυηθεί ότι δεν θα πέσω θύμα της αριστερής αυθαιρεσίας του λαϊκού δικαστηρίου; Γιατί αυτοί οι αριστεροί κάνουν ότι θέλουν, μπορεί ο συμφοιτητής μου από το ΕΜΠ που είναι σήμερα αξιωματούχος στο ΣΥΡΙΖΑ να μου τη φυλάει που όταν κάναμε συνέλευση του συλλόγου φοιτητών και ήμουνα πρόεδρος δεν του έδινα το λόγο. Ποτέ μην εμπιστεύεσαι τους αριστερούς μου έλεγε ο μακαρίτης ο πατέρας μου!
Εδω κοτζαμ υπουργός πολιτισμού σηκώθηκε κι έφυγε από το θέατρο στην Καλαμάτα εχθες το βράδι επειδή το κάνανε λαϊκό δικαστήριο εκεί πέρα, και μάλιστα Βέλγοι ακτιβιστές, δηλαδή αριστεροί, ίσως και αναρχικοί μαζί, μίγμα εκρηκτικό, ανατρεπτικό, επικίνδυνο! Και τώρα που δώσανε και άδεια στο Γιωτόπουλο, μπορεί να με δικάσει δικαστήριο στο οποίο μετέχει και η 17 Νοέμβρη! Που ζούμε, Στην άγρια Δύση του αριστεροαναρχισμού; Και κυκλοφοράνε τα βιβλία του Κουφοντίνα ελεύθερα, και τα διαβάζουν τα παιδιά, και ποιος μπορεί να με διαβεβαιώσει ότι στο δικαστήριο δεν θα έιναι ένα παιδί επηρεασμένο από τον Κουφοντίνα;
Οι βέλγοι αριστεροαναρχικοί τόλμησαν να αναρτήσουν στην Καλαμάτα πανώ με το ανατρεπτικό σύνθημα “Οι βιαστές στη φυλακή”.
Έχετε ξαναδιαβάσει πιο ανατρεπτικό σύνθημα; Σας ερωτώ.
Ακόμη και άν εμπιστευόμουν τον ΣΥΡΙΖΑ και τα λαϊκά του δικαστήρια, όταν υπάρχει τέτοιος ξένος δάκτυλος που σκανδαλωδώς υποσκάπτει τα θεμέλια της κοινωνίας μας, δεν έχω δίκηο να λέω στον εαυτό μου να μην πάει πουθενά, και να καθήσει σπίτι; Γιατί ακόμη και αν κάπως μπορέσω να κουμαντάρω τους ντόπιους δικαστές, με τους ξένους – που δεν μασάνε – δεν την γλυτώνω.
Που πας ρε Καραμήτρο, ρωτάω τον εαυτό μου!
Η μόνη διέξοδος άν πήγαινα θα ήταν να παίξω κι εγώ θέατρο, και να παραστήσω ότι είμαι μέλος του λαϊκού δικαστηρίου, με καταγωγή από τη Γαλλία, γιατί βρήκα μια φωτογραφία του παππού μου σε ένα καφενείο στο Παρίσι, οπότε δεν θα κινδυνεύω, και θα βρώ και την ευκαιρία να καταδικάσω κάποιους που δεν τους γουστάρω. ‘Ετσι μάλιστα!